عرفان، حوزه ای مبتنی بر تجارب روحانی است که امکان مواجهه ی مستقیم با وجود مطلق را به وجود می آورد و سالک معنا را به سکوت و حیرت وا می دارد. این نوع مواجهه با حقیقت، منطق خاصی دارد و چیزی نیست که بتوان آن را با تکاپوهای ذهنی و از طریق آموزش های رسمی به دست اورد. در عرفان، آنچه اهمیت بالایی دارد، نسبت سازنده با درون خویش است. یعنی مجاهدت و مراقبت از داشته ها در برابر حملات مرموز و ناگهانی دزدانی که در کمین نشسته اند. عارف کسی است که هوس ها را در پای عشق مقدس قربانی می کند و با این عمل، روحش را پرورش می دهد. حد و اندازه ی هر چیزی هم برای عارف مشخص است و به خوبی با راه و رسم خودیابی و خودسازی آشناست.